Skilt

Hautausmaata ympäröivä aita on yksi harvoista Berlevågin kulttuurimuistoista ajalta ennen toista maailmansotaa. Nykyinen kirkko otettiin käyttöön vuonna 1960. Kirkon vihkiminen merkitsi sodanjälkeisen jälleenrakennuskauden päättymistä.

Vuonna 1944 natsit polttivat 27 Finnmarkin 49 kirkosta. Yksi näistä oli Berlevågin kappeli, joka sijaitsi eri paikassa kuin nykyinen kirkko. Kirkkoja alettiin jälleenrakentaa jo vuonna 1945, mutta Berlevågissa uutta kirkkoa jouduttiin odottamaan pitkään, ja kirkollisia toimituksia järjestettiin muissa rakennuksissa. Päätös uuden kirkon rakentamisesta Berlevågiin tehtiin vasta vuonna 1955. Uusi kirkkorakennus, jossa on 300 istumapaikkaa, oli yksi viimeisistä jälleenrakennetuista kirkoista Finnmarkissa, ja se vihittiin käyttöön 3. adventtina vuonna 1960. Tapahtuma oli monella tavoin merkki siitä, että Berlevågin jälleenrakentaminen oli saatettu loppuun. Kirkon uusi sijainti teki siitä hyvin näkyvän purjehdusmerkin mereltä päin saapuville.

Tällä paikalla oleva hautausmaa otettiin käyttöön vuonna 1879. Sitä ennen hautausmaa oli ollut vanhan kirkon lähellä. Hautausmaalla on muun muassa natsien vuonna 1943 julmasti tappamien kuuden partisaanin haudat. Hautausmaata ympäröi alusta saakka kiviaita. Kiviaita on yksi äärimmäisen harvoista kulttuurimuistoista, jotka ovat peräisin ajalta ennen Berlevågin taajaman polttamista vuonna 1944. Nykyinen hautausmaa sijaitsee lentokentälle johtavan tien varrella.

Osan aidasta on rakentanut Olaus Olaussen. Hän oli taustaltaan kiertolaiskansaa (norjaksi taterne). Näin aita kuuluu myös tämän kansanryhmän kulttuurimuistoihin. Kuten monet veneellä matkustavat kiertolaiset myös Olaus oli taitava muurari. Hän oli aiemmin ollut muuraamassa muun muassa Nidarosin tuomiokirkkoa. Vuonna 1915 Berlevågin kunnanhallitus päätti antaa Olaukselle tehtäväksi rakentaa hautausmaan muuri. Apunaan hänellä oli Jens Forseng ja L. Jørstad.

He rakensivat muurin kuivamuuraamalla eli latomalla luonnonkiviä ilman laastia. Tämä käsityönlaji tunnettiin aikanaan laajalti Berlevågissa. Menetelmä on vaikea, ja laadukas lopputulos vaatii paljon osaamista. Aitaa on sittemmin laajennettu ainakin kaksi kertaa.

The fence around the cemetary is one of few pre-second world war structures in Berlevåg. The church at the platau was built in 1960. Its opening marks the end of the era of reconstruction after the second world war.

The nazis burned 27 out of 49 churches in Finnmark in 1944. Berlevåg chapel church, located another place than the present church, was among the ones that was lost. The work on rebuilding the churches started as early as 1945. It took relatively long time for Berlevåg. Other buildings were used for church activeties in the meantime. It was only in 1955 the decition to make a new church in Berlevåg was made. The new church with 300 seats where opened on the third Sunday of advent in 1960, as one of the last rebuilt churches in Finnmark. This marks in many way the completion of the rebuilding of Berlevåg. The new location made the church an easy entry mark for sea travellers.

The cemetary here was opened in 1879. Untill then there had been a graveyard in the area around the old church. If you walk into the cemetary here you will among other things find the graves of six partisan helpers, brutally murdered by the nazis in 1943. The cemetary had a stone fence from its beginning. This fence is one of very few items in the village of Berlevåg from before the burning in 1944. Today, a newer cemetary by the road to the airport is in use.

Parts of the fence were made by Olaus Olaussen. He had a background from the Romani Travellers ethnic group. The fence is therefore also a part of the cultural heritage of this group. Olaus was a good bricklayer. The profession was quite common among the boat travelling part of the romanies. Among his previous jobs were bricklaying in Nidarosdomen, one of the most famous cathedrals in Norway. The municipal authorites chose Olaus to put up a fence togther with Jens Forseng and L. Jørstad in 1915. The method used was drystack. This involves natural stones being stacked without the use of mortar to bind the together. This craft was previously very common in Berlevåg. It is a difficult method where a lot of knowledge is needed for good quality. The fence has since been expanded at least two times. After Olaus moved to Berlevåg he hid his ethnic background. The stigmatization of the romanies were probably among the reasons for this. The church has acknowledged that they too were part of the persecution. A meeting of Norwegian bishops stated in 2015 that ”The church has at times forgotten the christian view of humanity in the many attemps to change an entire people after the ideals of the larger society. The Norwegian church has coresponsibility in what was done, and what had not done. We acknowledge our faults.”

Забор вокруг кладбища - одна из немногих довоенных построек в Берлевоге. Церковь на плато была построена в 1960 году. Её открытие ознаменовало завершение эпохи реконструкции после Второй мировой войны.

Немцы сожгли 27 из 49 церквей в Финнмарке в 1944 году. Капелла Берлевога, расположенная в другом месте, чем нынешняя церковь, была одной из тех, что были утрачены. Работы по восстановлению церквей начались уже в 1945 году. Для Берлевога это заняло относительно долгое время. Другие здания использовались для церковных служб в это время. Только в 1955 году было принято решение построить новую церковь в Берлевоге. Новая церковь на 300 мест была открыта в третье воскресенье Адвента в 1960 году, как одна из последних восстановленных церквей в Финнмарке. Это во многом ознаменовало завершение восстановления Берлевога. Новое расположение сделало церковь лёгкой для нахождения мореплавателями.

Кладбище здесь было открыто в 1879 году. До этого кладбище располагалось на территории старой церкви. Если вы пройдётесь по кладбищу, вы найдете среди прочего могилы шести партизанских помощников, жестоко убитых немцами в 1943 году. Кладбище было огорожено каменным забором с самого начала. Этот забор - один из очень немногих предметов в деревне Берлевог, сохранившихся до пожара 1944 года. Сегодня используется новое кладбище у дороги к аэропорту.

Части забора были сделаны Олаусом Олауссеном. Он принадлежал к этнической группе цыган-романи. Таким образом, этот забор является частью культурного наследия этой группы. Олаус был хорошим каменщиком. Эта профессия была довольно распространена среди цыган-романи, путешествующих на лодках. Среди его предыдущих работ была кладка кирпичей в Нидаросском соборе, одном из самых известных соборов Норвегии. Муниципальные власти выбрали Олауса для возведения забора вместе с Йенсом Форсенгом и Л. Йорстадом в 1915 году. Использовался метод сухой кладки, при котором натуральные камни укладываются без использования раствора для их связывания. Этот метод ранее был очень распространён в Берлевоге. Это сложный метод, требующий больших знаний для обеспечения хорошего качества. Забор с тех пор расширялся как минимум дважды. После того как Олаус переехал в Берлевог, он скрывал своё этническое происхождение. Стигматизация цыган, вероятно, была одной из причин этого. Церковь признала, что и она тоже участвовала в преследовании. На встрече норвежских епископов в 2015 году было заявлено: "Церковь временами забывала христианский взгляд на человечество в многочисленных попытках изменить целый народ по идеалам большего общества. Норвежская церковь несёт соучастие в том, что было сделано, и в том, что не было сделано. Мы признаём наши ошибки".

Tvora aplink kapines yra viena iš nedaugelio prieš Antrąjį pasaulinį karą pastatytų struktūrų Berlevoge. Bažnyčia plokštumoje buvo pastatyta 1960 metais. Jos atidarymas žymi rekonstrukcijos eros po Antrojo pasaulinio karo pabaigą.

1944 metais naciai sudegino 27 iš 49 bažnyčių Finnmarke. Berlevogo koplyčios bažnyčia, esanti kitoje vietoje nei dabartinė bažnyčia, buvo viena iš tų, kurios buvo prarastos. Darbai bažnyčių atstatymui prasidėjo jau 1945 metais. Berlevoge tai užtruko gana ilgai. Tuo tarpu kiti pastatai buvo naudojami bažnytinėms veikloms. Tik 1955 metais buvo priimtas sprendimas pastatyti naują bažnyčią Berlevoge. Nauja bažnyčia su 300 sėdimų vietų buvo atidaryta trečiąjį advento sekmadienį 1960 metais, kaip viena iš paskutinių atstatytų bažnyčių Finnmarke. Tai daugeliu atžvilgių žymi Berlevogo atstatymo pabaigą. Nauja vieta padarė bažnyčią lengvai pasiekiamą jūros keliautojams.

Kapinės čia buvo atidarytos 1879 metais. Iki tol kapinės buvo senosios bažnyčios teritorijoje. Jei vaikščiosite po kapines, rasite, be kitų, šešių partizanų pagalbininkų kapus, kurie buvo žiauriai nužudyti nacių 1943 metais. Kapinės nuo pat pradžių turėjo akmeninę tvorą. Ši tvora yra vienas iš labai nedaugelio objektų Berlevogo kaime, išlikusių iki 1944 metų gaisro. Šiandien naudojamos naujesnės kapinės prie kelio į oro uostą.

Dalys tvoros buvo pagamintos Olauso Olausseno. Jis priklausė romų keliautojų etninei grupei. Todėl ši tvora taip pat yra šios grupės kultūrinio paveldo dalis. Olausas buvo geras mūrininkas. Ši profesija buvo gana dažna tarp romų, keliaujančių laivais. Tarp jo ankstesnių darbų buvo mūrijimas Nidaroso katedroje, vienoje garsiausių katedrų Norvegijoje. Savivaldybės valdžia pasirinko Olausą statyti tvorą kartu su Jensu Forsengu ir L. Jørstadu 1915 metais. Naudotas metodas buvo sausas mūrijimas. Tai reiškia, kad natūralūs akmenys buvo sukrauti nenaudojant skiedinio jiems sujungti. Šis amatas anksčiau buvo labai paplitęs Berlevoge. Tai sudėtingas metodas, kuriam reikalingos didelės žinios norint pasiekti gerą kokybę. Tvora nuo tada buvo išplėsta bent du kartus. Po to, kai Olausas persikėlė į Berlevogą, jis slėpė savo etninę kilmę. Romų stigmatizacija tikriausiai buvo viena iš priežasčių. Bažnyčia pripažino, kad ji taip pat dalyvavo persekiojime. Norvegijos vyskupų susitikime 2015 metais buvo pareikšta: „Bažnyčia kartais pamiršo krikščioniškąjį požiūrį į žmoniją daugelyje bandymų pakeisti visą tautą pagal didesnės visuomenės idealus. Norvegijos bažnyčia yra bendraatsakinga už tai, kas buvo padaryta, ir už tai, kas nebuvo padaryta. Mes pripažįstame savo klaidas.”

Die Mauer um den alten Friedhof ist eines der wenigen bewahrten, vor dem Zweiten Weltkrieg errichteten Bauwerke in Berlevåg. Die Kirche daneben auf dem Plateau wurde 1960 erbaut. Ihre Eröffnung markierte das Ende der Zeit des Wiederaufbaus des Dorfes nach dem Zweiten Weltkrieg.

1944 brannten die Nazis 27 von 49 Kirchen in der Provinz Finnmark nieder. Die Kapellenkirche von Berlevåg, die an einem anderen Ort als die heutige Kirche stand, war eines der Gotteshäuser welches ein Raub der Flammen wurde. Die Arbeiten zum Wiederaufbau der Kirchen begannen bereits 1945. Für Berlevåg hingegen dauerte das Warten lange. Andere Gebäude mussten in der Zwischenzeit für kirchliche Aktivitäten genutzt werden. Erst 1955 wurde der Beschluss gefasst, in Berlevåg eine neue Kirche mit 300 Sitzplätzen zu errichten. Diese wurde am dritten Adventssonntag 1960 eingeweiht, als eine der letzten wiederaufgebauten Kirchen in der Finnmark. Dies markierte in vielerlei Hinsicht den Abschluss des Wiederaufbaus von Berlevåg. Die neu gewählte Lage machte die Kirche zu einer leicht erkennbaren Landmarke für alle Seefahrenden.

Der Friedhof an gleicher Stelle wurde schon 1879 eröffnet. Davor gab es eine Grabstätte im Umfeld der alten Kappellenkirche. Wenn Sie den Friedhof bei der Kirche betreten, finden Sie unter anderem die Gruppe der Gräber von sieben Partisanenhelfern, die 1943 brutal von den Nazis hingerichtet wurden. Die Friedhofsmauer ist eines der wenigen Bauwerke im Dorf Berlevåg, welches die Brandschatzung von 1944 überstanden hat. Schon seit einigen Jahren wird ein neuerer Friedhof an der Straße zum Flughafen für Bestattungen benutzt.

Teile der Steinmauer um den alten Friedhof wurden von Olaus Olaussen errichtet. Er gehörte zur ethnischen Gruppe der Roma-Fahrenden. Die Mauer ist daher auch ein Teil des kulturellen Erbes dieser Volksgruppe. Olaussen war ein guter Maurer, ein Beruf, welcher unter den Bootsfahrenden der Roma ziemlich verbreitet war. Zu seinen früheren Arbeiten gehörten Ziegelarbeiten am Nidarosdom in Trondheim, einer der berühmtesten Kathedralen Norwegens. 1915 wählte die Berlevåger Gemeindeverwaltung O. Olaussen, J. Forseng und L. Jørstad zum Bau der Erweiterung der Friedhofmauer aus. Die dazu verwendete Bauweise war die Trockenmauertechnik. Dabei werden Natursteine ohne Mörtel zu einer stabilen Konstruktion gestapelt. Das Errichten von solidem Trockenmauerwerk ist eine schwierige Handwerkskunst, welche viel Wissen und Erfahrung erfordern. Sie wurde früher in Berlevåg vielseitig angewandt. Die Friedhofmauer wurde im Laufe der Zeit mindestens zweimal in der gleichen Bauweise erweitert.

Nachdem Olaussen nach Berlevåg gezogen war, versteckte er seine ethnische Herkunft. Die Stigmatisierung der Roma war wahrscheinlich einer der Gründe dafür. Die Norwegische Kirche hat anerkannt, dass auch sie Teil der Verfolgung war. Auf einem Treffen der norwegischen Bischöfe im Jahr 2015 wurde erklärt: „Die Kirche hat bei den vielen Versuchen, ein ganzes Volk in die Ideale der Majoritätsgesellschaft zu zwängen, manchmal die christliche Sicht auf die Menschheit vergessen. Die Norwegische Kirche trägt Mitverantwortung für das, was getan und unterlassen wurde. Wir erkennen unsere Fehler an.”